Początkiem lata w otoczeniu dziupli zasobnych w próchno, przy sporej dozie szczęścia, można zaobserwować pachnicę dębową. Ten sporych rozmiarów chrząszcz, długości 3,5–4 cm, pojawia się wówczas na 3 do 6 tygodni by odbyć rójkę i złożyć do 30 jaj zapewniających ciągłość gatunku. Chrząszcze są zdecydowanymi domatorami i bardzo niechętnie opuszczają dziuple, w których żerowały przez 3-4 lata w postaci larw, zwanych pędrakami. Ocenia się, że tylko kilka procent chrząszczy opuszcza dziuple i odbywa loty o średnim zasięg około 500 m. Zdecydowana większość chrząszczy tego gatunku cały cykl rozwojowy odbywa w dziupli, której nigdy nie opuszcza.

Pędraki pachnicy dębowej żywią się drewnem wstępnie rozłożonym przez grzyby. Do osiągnięcia 60 mm długości i wagi ≥12 g potrzebują od 65 do 93 tygodni z temperaturą dzienną co najmniej 13ºC. Dorosłe pędraki na przełomie września i października budują z cząstek murszu drzewnego i odchodów komory poczwarkowe tzw. kokolity, w których spędzają ostatnią diapauzę zimową (spoczynek zimowy) poprzedzającą przepoczwarczenie, które następuje pod koniec maja.

Czynnikiem warunkującym występowanie pachnicy dębowej jest obecność właściwych siedlisk - drzew dziuplastych zasobnych w wypróchniałe drewno. Chrząszcz, wbrew swej nazwie, nie wykazuje specjalnego przywiązania do dębów, równie często odnajduje się go w dziuplach: lip, wierzb, buków, topoli, klonów, jesionów czy drzew owocowych, o ile tylko są to dziuple z odpowiednio rozległymi próchnowiskami.

W Polsce pachnica dębowa nie jest tak rzadkim gatunkiem jak początkowo sądzono. Jej wymienienie w załączniku II (jako gatunek priorytetowy) i IV Dyrektywy Siedliskowej oraz wpisanie na europejską czerwoną listę chrząszczy saproksylicznych (związanych z martwym drewnem) zaowocowało wzrostem zainteresowania tym gatunkiem i skutkuje coraz dłuższą listą zinwentaryzowanych stanowisk. Sporo informacji w tym zakresie dostarczyła tzw. powszechna inwentaryzacja siedlisk i gatunków Natura 2000 wykonana w latach 2006–2007 na terenach administrowanych przez Lasy Państwowe.

Podstawą ochrony pachnicy dębowej jest zapewnienie trwałości jej siedlisk. W tym względzie chrząszczom jest całkowicie obojętne czy drzewa te rosną w lesie, parku czy np. przydrożnej alei. Jako gatunek ciepłolubny pachnica preferuje drzewa o dobrze naświetlonych pniach, dlatego niewątpliwie korzystniejsze warunki rozwoju znajduje na obrzeżach drzewostanów i w zadrzewieniach terenów otwartych niż w głębi zwartych lasów. Z uwagi na ograniczone możliwości przemieszczania się chrząszczy, ważna jest stała obecność i podaż drzew dziuplastych w miejscu występowania gatunku.

W młodszych drzewostanach jodłowych obserwowane są coraz liczniejsze przypadki uszkodzeń prowadzących do zamierania pędów oraz igieł. Głównymi sprawcami są mszyce z rodziny Adelgidae. Wśród nich dominuje obiałka pędowa (Dreyfusia nordmannianae).

W starszych drzewostanach jodłowych wzrasta liczebność mszyc, powodujących lokalne osłabienie drzew i zwiększenie ich podatności na inne uszkodzenia. Dominującym gatunkiem jest obiałka korowa (Dreyfusia piceae). Owady te mają zdolność wysysania soków z potężnych jodeł, po przebiciu kłujką ich kory.

Oba gatunki zawdzięczają swą polską nazwę charakterystycznemu pobielaniu pędów lub pni jodłowych, na których żerują. Biała barwa pochodzi od kłębków wydzieliny woskowej noszonej na odwłokach przez miliony egzemplarzy opisywanych mszyc.

Na terenie RDLP w Krakowie oraz RDLP w Krośnie od kilku lat prowadzony jest wyspecjalizowany monitoring występowania omawianych szkodników lasu. W wyniku inwentaryzacji przeprowadzonej w bieżącym roku stwierdzono obecność obiałki pędowej  na powierzchni 1800 ha upraw i młodników jodłowych. Obiałka korowa została zaobserwowana  na powierzchni 4400 ha w drzewostanach jodłowych w wieku przekraczającym 30 lat.

Uszkodzenia spowodowane żerowaniem obiałki pędowej w uprawach i młodnikach odnotowano na powierzchni 420 ha. Widoczne osłabienie starszych drzewostanów spowodowane intensywnym, nękającym występowaniem obiałki korowej zaobserwowano na powierzchni 360 ha jedlin.

W porównaniu z ubiegłym rokiem nastąpił wzrost powierzchni występowania opisanych szkodników, co uzasadnia potrzebę dalszego ich monitorowania.